Graag delen we de oorlogsherinnering van Tiny Hellebrekers - Sips, opgemaakt door  Ester Sikkenga. 

Tiny Hellebrekers - Sips was maar al te enthousiast om herinneringen op te halen over de oorlog. Veel wordt er vandaag de dag niet meer over gepraat en dat vind ik jammer zegt ze. 

"Ik ben geboren in 1933 in het hart van Heerlen Centrum. Mijn vader had hier een beddenzaak in de Oranje Nassaustraat, waarboven wij woonden. Mijn vader was een echte goedzak, hij probeerde voor iedereen te zorgen. We waren met 6 kinderen thuis en we hadden het goed. Ik was de jongste van het stel en misschien werd ik daarom ook wel wat meer in bescherming genomen, waardoor mijn ervaringen met de oorlog wat milder waren. Als kind zijnde speelden wij 'oorlogje' in de straten. Wisten wij veel! Wonend in een stad zo dicht bij de Duitse grens, hadden wij altijd veel contact met Duitsland. Die grens was niet écht aanwezig voor de oorlog. 

Aangezien wij in het centrum woonden en veel vrienden van mijn ouders ook zaken hadden in Heerlen, werd ons regelmatig wat extra's toegestopt wat betreft levensmiddelen. Wij hebben gelukkig geen honger gekend zoals dat op andere plekken wel het geval was natuurlijk. 

Vanuit onze kant heeft mijn vader ook geholpen waar hij kon. Zo was hij actief in het verzet. Er waren joodse families in de omgeving die ondergedoken zaten. Zij maakten van geverfd papier de allermooiste tassen. Ik zie ze nog zo voor me! Prachtig waren ze. Deze werden bij ons in de etalage gelegd en het opgeleverde geld bracht hij dan weer naar deze families. Wij werden als kinderen niet veel erbij betrokken, maar ik weet dat mijn moeder met regelmaat zeer bezorgd was over mijn vader. 

Wij hadden als een van de weinigen een kelder onder ons huis, 's-nachts kwamen hier enkele gezinnen uit de straat slapen, iedereen was welkom. Dit was vaak erg gezellig en heel veel nare herinneringen heb ik gelukkig niet als ik terugdenk aan de oorlog. 

Als ik dan toch een moment wil benoemen die mij wel heel goed is bijgebleven, dan is dat op 26 februari 1943. Rond 21.00u ging het luchtalarm af en wij vertrokken naar onze kelder. Niet veel later kwamen er Engelse bommenwerpers over, op weg naar Keulen. Boven Heerlen centrum hebben zij hun bommen afgeworpen, waarschijnlijk omdat ze werden aangevallen door de Duitsers. De schade was enorm! 

Ik was toen 10 jaar oud en bang. Ik kan me herinneren dat na het neerkomen van de bommen er een doodse stilte was, we zagen geen hand voor de ogen. Het eerste wat ik vervolgens weer hoorde was mijn moeder die een voor een namen van mijn zussen, broer en mij noemde. Ze vroeg of we er allemaal waren en of we allemaal in orde waren. Vervolgens moesten wij van de brandweer het pand verlaten, want Durlinger, een groot pand schuin tegenover ons, stond in lichtelaaie door een fosforbom. Wij konden bij vrienden van ons terecht, vanwaar er een tijdelijk onderkomen gezocht werd. Vervolgens hebben we ongeveer een jaar gewoond in de Hamerstraat in Heerlen voordat we weer terug naar onze eigen woning konden. Van de bevrijding kan ik me, buiten de feeststemming, niet heel veel meer herinneren.

Er hebben nog een hele tijd 3 Amerikaanse mannen bij ons gewoond. Mijn oudere zus heeft haar hele leven nog contact met een van hen onderhouden".