“Toen ik jong was kon ik altijd gefascineerd luisteren naar de verhalen van mijn opa over zijn herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog. Menig zondag heb ik wandelingen gemaakt door het bos. En elke keer vertelde hij weer een verhaal en wees plekken aan waar het gebeurd was.

Ik deelde mijn interesse voor de oorlog met mijn vader en samen hebben we vele oorlogsmusea bezocht en menig slagveld bekeken. Toen ik op internet begon te lezen over het zoeken met de metaaldetector was ik direct verkocht. Mijn vader dacht dat je toch niks meer zou kunnen vinden. Zo heb ik hem meegenomen naar de plek die mijn opa aanwees waar de Canadezen vanaf hun voertuigen door het bos schoten om zo de Duisters over te halen zich over te geven. En na even zoeken vonden we daadwerkelijk enkele .50 hulzen. Die dag heeft mijn vader nog een detector gekocht en zijn we samen op vele zoektripjes geweest en hebben samen een mooie verzameling aan kunnen leggen. Zo zijn we zelfs richting Berlijn gereden, en waar we niks noemenswaardigs vonden. Totdat we een nieuwe stand op onze detector even wilden uitproberen in het bosje tegenover mijn ouderlijk huis. Tot onze grote verbazing vonden we een dumpput met daarin meerdere Canadese helmen en heel veel lege bierflesjes. Het is zo bijzonder dat deze voorwerpen zo dicht bij je eigen huis gewoon in de grond liggen. Allen hebben hun eigen verhaal, welke helaas niet meer te achterhalen zijn.

Toen ik over Stichting Behoud Oorlogsherinneringen hoorde, was ik gelijk enthousiast. Door het vastleggen van de herinneringen van de mensen die er zelf bij waren kunnen deze niet meer verloren gaan. Ik vind het dan ook erg belangrijk dat de huidige generatie deze verhalen kan lezen en te weten komen wat hun (over)grootouders allemaal mee hebben moet maken. Opdat het nooit weer gebeurt en wij hen die vielen nooit zullen vergeten.”