Mijn herinneringen aan het derde bombardement op Eindhoven in
de vroege avond van 19 september 1944.
Enkele gebeurtenissen daarna.
Eindhoven werd op 18 september 1944 bevrijd.
Ik woonde destijds in het stadsdeel Woensel, ongeveer drie km
van het centrum verwijderd en was bijna 5 jaar.
Het bevrijdingsleger was doorgedrongen tot het centrum.
Van die Bevrijdingsdag kan ik me niets herinneren maar in de late
middag van de volgende dag weet ik nog nog veel: het was feest
in de straat, waar ik woonde.
Tegen de avond, het begon al wat te schemeren, verschenen er
mooie roodachtige, een beetje oranje gekleurde "lampions" hoog
in de lucht. De grote kinderen begonnen te zingen van vreugde.
Zij liepen door elkaar over het trottoir.
En we keken omhoog naar die lampions, vol verbazing en
blijdschap.
Tot ik plotseling, letterlijk, in mijn kraag gegrepen werd.
Het was Ome Doomen, onze buurman. Hij trok me naar de
voordeur en in een oogwenk was ik in de keuken.
Mijn moeder stopte me onder het keukentafeltje, dat in het hoekje
stond.
Mijn zusje was nog in de tuin. Zij zocht onze poes. Met mijn
moeder kroop zij ook onder het tafeltje.
Er werd niets gezegd en in het duister onder dat tafeltje was het
stil en heel ongezellig.
Totdat het in de verte begon te rommelen. Het leek onweer en het
“bliksemde” .
Ineens, een fel oranje licht verlichtte de keuken en tegelijk klonk
een knetterende "donderslag”.
Het oranje licht werd langzaam minder fel en het donderen hield
op.
Hoe lang dit "onweer" heeft geduurd? Ik weet het niet en wat er
precies gebeurd was? Ik besefte het niet. Het bleef stil in huis.
Pas veel later begreep ik dat het geen onweer was geweest, maar
dat er bommen waren gevallen.
Op de Lagere School hoorde ik dat op het huis van een
schoolvriendje, dat dicht bij mij woonde, destijds een bom was
gevallen. Zijn vader had bij die bominslag zijn been verloren.
Dat moet die knetterende "donderslag" zijn geweest.
De lezer van deze herinneringen zal zich misschien afvragen
waarom ik wel over mijn moeder schrijf en niet over mijn vader.
Helaas, mijn vader leefde niet meer. Hij was op veertig jarige
leeftijd omgekomen bij het tweede bombardement op Eindhoven,
30 maart 1943.
Ik was toen drie jaar en heb aan gebeurtenissen en personen uit die
tijd geen herinneringen.